french english translation24

Bydgoski Festiwal Operowy. Od 1994 roku odbywa się on corocznie i jest to największy tego typu w Polsce przegląd najciekawszych dokonań teatrów muzycznych - krajowych i zagranicznych. Idea zorganizowania wielkiego operowego festiwalu natchnęła entuzjazmem ku temu projektowi władze, sponsorów i społeczność regionu Pomorza i Kujaw. Bydgoskie Festiwale Operowe odbywają się w najnowocześnie wyposażonym teatrze operowym. Na pięknej, wielkiej scenie bydgoskiej Opery Nova , doroczne spotkanie wyznaczają sobie wiosną teatry operowe z kraju i zespoły zagraniczne. Dwa festiwalowe tygodnie to czas spotkań twórców, ludzi kultury z entuzjastami różnorodnych gatunków muzycznych: opery, operetki, musicalu, baletu: klasycznego i nowoczesnego oraz znakomita forma promocji tych sztuk. Tradycją jest, iż pierwszy ze spektakli to premiera w wykonaniu Opery Nova. Kolejne wieczory przeznaczamy na prezentacje zaproszonych Teatrów. Festiwalowa publiczność podziwiała już prezentacje tak renomowanych zagranicznych zespołów operowych jak: Ukraińska Opera Narodowa z Kijowa, Lwowski Teatr Opery i Baletu, Łotewska Opera Narodowa , Moskiewska Opera Kameralna, Sofijska Opera Narodowa, Litewski Narodowy Teatr Opery i Baletu, Teatr Operowy im.Kołobowa z Moskwy czy znakomite rodzime Teatry z Warszawy, Łodzi, Poznania, Krakowa, Gdańska, Wrocławia .Wymienić trzeba koniecznie znakomite zespoły specjalizujące się w wykonywaniu muzyki dawnej: "Combattimento Consort Amsterdam" i "La Folia". Bydgoski Festiwal uświetniały swymi występami światowej sławy ansamble taneczne : Akademicki Teatr Baletu Askolda Makarowa z St. Petersburga, belgijski Królewski Balet Flandryjski, Hubbard Street Dance Chicago, Complexions Contemporary Ballet Korea National Ballet Company, dwukrotnie: hiszpański Ballet Cristina Hoyos i szwedzki Cullbergballet, francuski Ballet du Capitole z Tuluzy , Danza Contemporanea de Cuba, Béjart Ballet Lausanne, Polski Balet Narodowy, The Shanghai Ballet. Solistami spektakli i nadzwyczajnych koncertów były gwiazdy o światowej renomie: Ko Seng Hyoun ,Simone Kermes.

Według tragedii "Faust" Johanna Wolfganga von Goethe. Wykonania odbywają się za zgoda wydawnictwa Alkor-Edition Kassel GmbH. Historyczny Faust ( łac. szczęśliwy) urodził się ok. 1480 r. w Wittemberdze. Studiował rzekomo magię w Krakowie. Prowadził życie wędrowca. Podawał się za astrologa, wywoływacza duchów, wróżbitę , cudotwórcę. Twierdził, że – w zamian na zapisaną krwią duszę- służy mu diabeł. O Fauście krążyły liczne niemieckie podania ludowe,był bohaterem teatrzyków kukiełkowych , komiczną figurą. Jego postać wcześnie zafascynowała pisarzy, m.in. Christophera Marlowe’a. Wreszcie Goethe ,najwybitniejszy niemiecki pisarz doby "burzy i naporu" podniósł legendę faustowską do rangi wielkiego poematu filozoficznego i arcydzieła o losach całej ludzkości. Przeniósł Fausta z jarmacznych folklorystycznych teatrzyków do wielkiej literatury . Weimarski poeta pracował nad swoim „Faustem” niemal 60 lat. Zaczął go pisać mając 25 lat, skończył jako osiemdziesięciodwuletni starzec. Przepoił dzieło własnymi przemyśleniami. W „Fauście” opowiada o swych przeżyciach młodego studenta, o szacunku do profesorów , o ucztach w piwnicy Auerbacha, o miłości do córki pastora ucieleśnionej w Małgorzacie ,o przyjaciołach-kpiarzach, których rysy zawarł w postaci Mefistofelesa. Goethe portretuje siebie. Podobnie jak Faust studiował prawo, sztukę , literaturę, nauki przyrodnicze, łączył wyobrażnię poetycką z dociekliwością badacza. Poszukiwał , próbował … Oto historia uczonego Fausta, żądnego szczęścia i poznania świata za wszelką cenę . Tragedia „Faust” stała się inspiracją dla stworzenia innych,wybitnych dzieł ;wymieńmy zaledwie niektóre: balet A.Adama (1832), opery Ch.Gounoda(1859) i A.Boita (1863), symfonie Liszta (1857) i Mahlera (1906), uwertura Wagnera (1844) , powieści Tomasza Manna.I interesująca nas kantata dramatyczna Hectora Berlioza (1803-1869), francuskiego twórcy doby Romantyzmu. Sam kompozytor tak pisał w swych pamiętnikach:"Uważam tę legendę za jedno z najlepszych dzieł , jakie stworzyłem ; publiczność do dziś dnia zdaje się podzielać to mniemanie". Pierwotnie (1829) kompozytor ,pod wrażeniem lektury "Fausta" w przekładzie Gerarda de Nerval, stworzył Osiem scen z Fausta op.1. Powrócił do nich po latach, podczas podróży koncertowej Passau-Wiedeń-Praga-Wrocław-Paryż. Francuska prapremiera poniosła klęskę . Dopiero następny rok przynosi zagraniczne wykonania legendy dramatycznej i jej rozwijającej się kariery. Ostatecznie dzieło Berlioza podbiło Francję w 1877 roku. Jak pisał kompozytor w pierwszym francuskim wydaniu partytury:"Już sam tytuł dzieła wskazuje,że nie opiera sie ono na głównej idei Fausta Goethego,ponieważ, w słynnym poemacie,Faust zostaje uratowany.Autor Potępienia Fausta wypożyczył jedynie od Goethego pewną liczbę scen,pasujących do projektu,który sobie wytyczył, scen,które zawładnęły z przemożną siłą jego talentem". Obecnie "Potępienie Fausta" wykonywane jest na estradach filharmonicznych (jako opera koncertowa), jak i scenach teatrów operowych. To czteroczęściowe, monumentalne dzieło,z rozbudowanymi partiami chóralnymi, stanowi wyzwanie reżyserskie, z którym zmierzyć się mogą tylko najwięksi wizjonerzy scen operowych. Ta efektowna legenda dramatyczna została zrealizowana po raz pierwszy w historii bydgoskiej Opery.

Premiera opery „Manru” w październiku 2006 r., przedtem w bydgoskiej operze nie granej ,była symboliczną „klamrą” zamykającą dokonania artystyczne w jej 50.letniej historii , zwieńczeniem wieloletnich starań o piękny teatr operowy dla Pomorza i Kujaw oraz podziękowaniem środowisku muzycznemu i społeczeństwu Bydgoszczy .Był to znakomity moment do przypomnienia dzieła stanowiącego uwieńczenie drogi twórczej Paderewskiego i jedynej w jego dorobku kompozytorskim opery.Muzyka pisana pod wpływem dramatów muzycznych Wagnera zawiera szczególnie imponujące partie symfoniczne orkiestry, piękne partie wokalne. Paderewski włączył do partytury także elementy folklorystyczne : tańce góralskie i motywy cygańskie. Temat libretta zaczerpnięty został z powieści J.I.Kraszewskiego "Chata za wsią".Literacki CyganTumry nosi w operze imię Manru, które-jak pisał Alfred Nossig do Ignacego Jana Paderewskiego- "jest najbardziej ponurym, cygańskim i operowym". Ignacy Jan Paderewski mówił w 1902 r. na spotkaniu z przedstawiecielami prasy w Nowym Jorku: "Wybór tematu umożliwił mi wprowadzenie dużej dozy liryzmu do libretta i pod tym względem wzorowałem się ,jak to się określa,na metodzie włoskiej.Sądzę, że nowość "Manru" polega na tym,że w odróżnieniu od zwykłej romantycznej historii,jej temat został osnuty na tle konfliktu między dwiema rasami, Słowianami i Cyganami. Temat jest zresztą na wskroś muzyczny". Autorem przekładu libretta jest Roman Kołakowski.

TRAILER "Rusałka" Premiera na DVD

W końcowych latach życia Piotra Czajkowskiego,kontrastujące ze sławą,otaczającym go szacunkiem i uznaniem,było narastające przygnębienie artysty. Bez pracy twórczej życie było dla niego niemozliwe. Gdy dyrektorem stołecznych teatrów Petersburga został wykształcony i artystycznie utalentowany Iwan Wsiewołożski, bardzo przychylny kompozytorowi, kierował do niego liczne zamówienia na opery i balety. Na ostatnie osiem lat życia Czajkowskiego przypada powstanie tak wielkich dzieł jak m.in. opery Dama Pikowa, Jolanta oraz balety Śpiąca królewna i Dziadek do orzechów. Francuski przekład baśni E.T.A.Hoffmanna "Dziadek do orzechów" stał się inspiracją dla Czajkowskiego do skomponowania baletu pod tym samym tytułem do libretta Mariusa Petipy i Iwana Wsiewołożskiego. Rozpoczął pisanie baletu w 1891 r. 23 marca 1892 r. partutura była gotowa."Dziadek do orzechów" wykonany został po raz pierwszy 6 grudnia 1892 r.w Teatrze Maryjskim , w choreografii Lwa Iwanowa. "Z punktu widzenia rozwoju gatunku balet "Dziadek do orzechów" stanowi etap przejściowy między symfoniczną muzyką "Jeziora łabędziego" i "Śpiącej królewny" a marionetkowymi widowiskami baletowymi w rodzaju "Pudełka z zabawkami "Debussy'ego i "Pietruszki Strawińskiego". Arnold Alszwang PWM 1979 Pierwsze powojenne wystawienie polskie "Dziadka do orzechów" w choreografii Rajmunda Sobiesiaka odbyło się w Bydgoszczy, 10 kwietnia 1958 r. Było to ważne, wręcz historyczne, wydarzenie w historii bydgoskiego teatru muzycznego : pierwsze samodzielne,pełnospektaklowe przedstawienie baletowe Studia Operowego. Następnie na afiszu bydgoskiej Opery balet ten pojawił się w 1986r.(choreografia Przemysław Śliwa) i grany był-na scenie Teatru Polskiego-kilkanaście lat. Obecna realizacja w choreografii prawdziwej gwiazdy baletu,wybitnego tancerza i choreografa Paula Chalmera, jest imponująca.

W najbliższym otoczeniu przepływającej przez Bydgoszcz rzeki Brdy - przy starych śluzach, na słynnym moście w sercu miasta , Rusałka wiedzie subtelny dialog z dalekim księżycem. W pobliżu wody i zamieszkujących ją Wodnika i nimf , na nadbrzeżu żyją leśne driady, zaś na moście spaceruje- nieświadomy ich obecności - tłum strojnie odzianych mieszczan. Realizatorom udało się zachować urok romantycznej baśni, fantastycznej ballady, przy odwołaniu się do XIXwiecznego malarstwa i wykreowaniu nastroju letniej nocy -- mgieł unoszących się nad wodą, księżyca-cichego świadka miłości niemożliwej. To właśnie zawieszony nad mostem miesiąc jest adresatem najpiękniejszej bodaj arii w całej literaturze operowej słowiańskich kompozytorów. Reżyser, Kristina Wuss, sięgnęła po bogatą symbolikę, aby ukazać wieczność i przemijalność, nieśmiertelność i nietrwałość. Libretto Jaroslava Kvapila czerpie z kilku opowieści o syrenach, rusałkach, ze starofrancuskiego podania o Meluzynie zakochanej w rycerzu i z baśni J.Ch.Andersena "Mała syrenka". Subtelna,pięknie zinstrumentalizowana muzyka Dvořáka czyni z "Rusałki" jedną z najpopularniejszych czeskich oper.

Zaproszenie na spektakl premierowy inaugurujący XXV Bydgoski Festiwal Operowy 21 kwietnia 2018 r.

Bydgoski Festiwal Operowy. Od 1994 roku odbywa się on corocznie i jest to największy tego typu w Polsce przegląd najciekawszych dokonań teatrów muzycznych - krajowych i zagranicznych. Idea zorganizowania wielkiego operowego festiwalu natchnęła entuzjazmem ku temu projektowi władze, sponsorów i społeczność regionu Pomorza i Kujaw. Bydgoskie Festiwale Operowe odbywają się w najnowocześnie wyposażonym teatrze operowym. Na pięknej, wielkiej scenie bydgoskiej Opery Nova , doroczne spotkanie wyznaczają sobie wiosną teatry operowe z kraju i zespoły zagraniczne. Dwa festiwalowe tygodnie to czas spotkań twórców, ludzi kultury z entuzjastami różnorodnych gatunków muzycznych: opery, operetki, musicalu, baletu: klasycznego i nowoczesnego oraz znakomita forma promocji tych sztuk. Tradycją jest, iż pierwszy ze spektakli to premiera w wykonaniu Opery Nova. Kolejne wieczory przeznaczamy na prezentacje zaproszonych Teatrów. Festiwalowa publiczność podziwiała już prezentacje tak renomowanych zagranicznych zespołów operowych jak: Ukraińska Opera Narodowa z Kijowa, Lwowski Teatr Opery i Baletu, Łotewska Opera Narodowa , Moskiewska Opera Kameralna, Sofijska Opera Narodowa, Litewski Narodowy Teatr Opery i Baletu, Teatr Operowy im.Kołobowa z Moskwy czy znakomite rodzime Teatry z Warszawy, Łodzi, Poznania, Krakowa, Gdańska, Wrocławia .Wymienić trzeba koniecznie znakomite zespoły specjalizujące się w wykonywaniu muzyki dawnej: "Combattimento Consort Amsterdam" i "La Folia". Bydgoski Festiwal uświetniały swymi występami światowej sławy ansamble taneczne : Akademicki Teatr Baletu Askolda Makarowa z St. Petersburga, belgijski Królewski Balet Flandryjski, Hubbard Street Dance Chicago, Complexions Contemporary Ballet Korea National Ballet Company, dwukrotnie: hiszpański Ballet Cristina Hoyos i szwedzki Cullbergballet, francuski Ballet du Capitole z Tuluzy , Danza Contemporanea de Cuba, Béjart Ballet Lausanne, Polski Balet Narodowy, The Shanghai Ballet. Solistami spektakli i nadzwyczajnych koncertów były gwiazdy o światowej renomie: Ko Seng Hyoun ,Simone Kermes.

Według tragedii "Faust" Johanna Wolfganga von Goethe. Wykonania odbywają się za zgoda wydawnictwa Alkor-Edition Kassel GmbH. Historyczny Faust ( łac. szczęśliwy) urodził się ok. 1480 r. w Wittemberdze. Studiował rzekomo magię w Krakowie. Prowadził życie wędrowca. Podawał się za astrologa, wywoływacza duchów, wróżbitę , cudotwórcę. Twierdził, że – w zamian na zapisaną krwią duszę- służy mu diabeł. O Fauście krążyły liczne niemieckie podania ludowe,był bohaterem teatrzyków kukiełkowych , komiczną figurą. Jego postać wcześnie zafascynowała pisarzy, m.in. Christophera Marlowe’a. Wreszcie Goethe ,najwybitniejszy niemiecki pisarz doby "burzy i naporu" podniósł legendę faustowską do rangi wielkiego poematu filozoficznego i arcydzieła o losach całej ludzkości. Przeniósł Fausta z jarmacznych folklorystycznych teatrzyków do wielkiej literatury . Weimarski poeta pracował nad swoim „Faustem” niemal 60 lat. Zaczął go pisać mając 25 lat, skończył jako osiemdziesięciodwuletni starzec. Przepoił dzieło własnymi przemyśleniami. W „Fauście” opowiada o swych przeżyciach młodego studenta, o szacunku do profesorów , o ucztach w piwnicy Auerbacha, o miłości do córki pastora ucieleśnionej w Małgorzacie ,o przyjaciołach-kpiarzach, których rysy zawarł w postaci Mefistofelesa. Goethe portretuje siebie. Podobnie jak Faust studiował prawo, sztukę , literaturę, nauki przyrodnicze, łączył wyobrażnię poetycką z dociekliwością badacza. Poszukiwał , próbował … Oto historia uczonego Fausta, żądnego szczęścia i poznania świata za wszelką cenę . Tragedia „Faust” stała się inspiracją dla stworzenia innych,wybitnych dzieł ;wymieńmy zaledwie niektóre: balet A.Adama (1832), opery Ch.Gounoda(1859) i A.Boita (1863), symfonie Liszta (1857) i Mahlera (1906), uwertura Wagnera (1844) , powieści Tomasza Manna.I interesująca nas kantata dramatyczna Hectora Berlioza (1803-1869), francuskiego twórcy doby Romantyzmu. Sam kompozytor tak pisał w swych pamiętnikach:"Uważam tę legendę za jedno z najlepszych dzieł , jakie stworzyłem ; publiczność do dziś dnia zdaje się podzielać to mniemanie". Pierwotnie (1829) kompozytor ,pod wrażeniem lektury "Fausta" w przekładzie Gerarda de Nerval, stworzył Osiem scen z Fausta op.1. Powrócił do nich po latach, podczas podróży koncertowej Passau-Wiedeń-Praga-Wrocław-Paryż. Francuska prapremiera poniosła klęskę . Dopiero następny rok przynosi zagraniczne wykonania legendy dramatycznej i jej rozwijającej się kariery. Ostatecznie dzieło Berlioza podbiło Francję w 1877 roku. Jak pisał kompozytor w pierwszym francuskim wydaniu partytury:"Już sam tytuł dzieła wskazuje,że nie opiera sie ono na głównej idei Fausta Goethego,ponieważ, w słynnym poemacie,Faust zostaje uratowany.Autor Potępienia Fausta wypożyczył jedynie od Goethego pewną liczbę scen,pasujących do projektu,który sobie wytyczył, scen,które zawładnęły z przemożną siłą jego talentem". Obecnie "Potępienie Fausta" wykonywane jest na estradach filharmonicznych (jako opera koncertowa), jak i scenach teatrów operowych. To czteroczęściowe, monumentalne dzieło,z rozbudowanymi partiami chóralnymi, stanowi wyzwanie reżyserskie, z którym zmierzyć się mogą tylko najwięksi wizjonerzy scen operowych. Ta efektowna legenda dramatyczna została zrealizowana po raz pierwszy w historii bydgoskiej Opery.

Premiera opery „Manru” w październiku 2006 r., przedtem w bydgoskiej operze nie granej ,była symboliczną „klamrą” zamykającą dokonania artystyczne w jej 50.letniej historii , zwieńczeniem wieloletnich starań o piękny teatr operowy dla Pomorza i Kujaw oraz podziękowaniem środowisku muzycznemu i społeczeństwu Bydgoszczy .Był to znakomity moment do przypomnienia dzieła stanowiącego uwieńczenie drogi twórczej Paderewskiego i jedynej w jego dorobku kompozytorskim opery.Muzyka pisana pod wpływem dramatów muzycznych Wagnera zawiera szczególnie imponujące partie symfoniczne orkiestry, piękne partie wokalne. Paderewski włączył do partytury także elementy folklorystyczne : tańce góralskie i motywy cygańskie. Temat libretta zaczerpnięty został z powieści J.I.Kraszewskiego "Chata za wsią".Literacki CyganTumry nosi w operze imię Manru, które-jak pisał Alfred Nossig do Ignacego Jana Paderewskiego- "jest najbardziej ponurym, cygańskim i operowym". Ignacy Jan Paderewski mówił w 1902 r. na spotkaniu z przedstawiecielami prasy w Nowym Jorku: "Wybór tematu umożliwił mi wprowadzenie dużej dozy liryzmu do libretta i pod tym względem wzorowałem się ,jak to się określa,na metodzie włoskiej.Sądzę, że nowość "Manru" polega na tym,że w odróżnieniu od zwykłej romantycznej historii,jej temat został osnuty na tle konfliktu między dwiema rasami, Słowianami i Cyganami. Temat jest zresztą na wskroś muzyczny". Autorem przekładu libretta jest Roman Kołakowski.

Posłuchajcie! Zaczynamy. Kiedy bajka się skończy, będziemy wiedzieli więcej, niż wiemy teraz (…) J. Ch. Andersen, “Królowa Śniegu” „Królowa Śniegu”. Dla europejskich odbiorców – historia klasyczna. Doskonały przykład literackiej ilustracji odwiecznego konfliktu dobra ze złem. Opowieść interesująca, bo wyjątkowo plastyczna i przejmująco opowiedziana. Przynależność do kanonu literatury dziecięcej, często powodowała strywializowane jej treści. Co jednak stanie się, jeśli potraktujemy ją jako uniwersalną opowieść o wartościach ważnych zarówno dla najmłodszych i najstarszych widzów? Poznańscy twórcy postanowili to zrobić. W ujęciu reżyser spektaklu „Królowa Śniegu”, Anny Niedźwiedź i kompozytora muzyki Gabriela Kaczmarka, opowieść o wiecznym zimnie zyskuje nowe, baletowo-akrobatyczno-operowe, życie. To zgoła inna narracja. Podatna na (re)interpretację, pojemna, ponadczasowa. Z werwą i siłą, bo opowiedziana artystycznym ruchem i wyrazistą muzyką. Twórcy nie boją się zabawy groteską i żonglerki kulturowymi toposami. Powołują do życia nowe postaci, nadają komicznego sznytu znanym już bohaterom. Odważnie decydują się na przeniesienie narracyjnych akcentów, ale jednocześnie precyzyjnie aplikują punkty kulminacyjne i klasyczne katharsis. Dzięki takim zabiegom do głosu dochodzą pomijane w codziennych interpretacjach wątki narracyjne. Następuje sprawna renowacja andersenowskiej prozy. Gerda przestaje być infantylną figurą, a jej motywacje zyskują na głębi i uniwersalności. Doświadczony widz z pewnością dopatrzy się w niej cech dziewiętnastowiecznego flanera, który niestrudzenie wędruje po magicznym świecie, podczas, gdy cel owej podróży staje się drugorzędny. Inne oblicze zyska także Królowa Śniegu. Twórcy spektaklu dalecy są bowiem od aksjologicznej przemocy i chętnie otwierają postaci na osobowościowe metamorfozy. Oczy widzów skierowane zostaną także na pierwotną więź człowieka z naturą, która z pobocznego, niemalże niewyczuwalnego wątku w pisanej „Królowej Śniegu”, staje się jedną z najważniejszych zasad kompozycyjnych spektaklu. Widzowie widowiska „Królowa Śniegu”, mogą się zatem spodziewać wielopoziomowej narracji, w której każdy odbiorca, niezależnie od wieku, znajdzie interpretacyjną satysfakcję. Stanie się tak również ze względu na wizualną część spektaklu, której rozmach wzmocni epicki charakter opowieści, dostarczając publiczności wielu estetycznych wrażeń. W przedstawieniu udział wezmą zawodowi wykonawcy i nie mniej profesjonalnie przygotowani uczniowie Niepublicznej Szkoły Sztuki Tańca oraz Szkoły Baletowej Anny Niedźwiedź. Warto dodać, iż muzyka do spektaklu “Królowa Śniegu” została nagrodzona srebrnym medalem w konkursie Global Music Awards. Pomysł i reżyseria: Anna Niedźwiedź Muzyka: Gabriel Kaczmarek Choreografia: Viktor Davydiuk, Magdalena Kossakowska, Sandra Napierała, Anna Niedźwiedź, Iwona Ratajczak, Karolina Sierant, Wiera Szymańska, Beata Wrzosek-Dopierała Kostiumy: Projekt: Natalia Kołodziej, Anna Niedźwiedź Wykonanie: Grażyna Bittner, Anna Najdek Scenografia: Max Rosen, Sławomir Wrembel Realizacja: pracownie Teatru Wielkiego w Poznaniu, Projekt i realizacja lalek Garda i Kaj: Olga Ryl-Krystianowska Orkiestra: Sinfonietta Polonia pod batutą Cheung Chau (nagranie odtwarzane z płyty CD) Przygotowanie charakteryzacji: Dariusz Kubiak Przygotowujący solistów śpiewaków: Donata Hoppel Przygotowujący chór: Michał Sergiusz Mierzejewski Konsultant ds. akrobatyki: Anna Süli Plakat: Ryszard Kaja WYKONAWCY: Królowa Śniegu – Marta Kmieciak Gerda – Sylwia Zajkowska Kaj – Magdalena Pawelec Wrona – Marcin Herman Anioł – Viktor Davidyuk Ochmistrzyni, Miłość i Anioł – Asuka Horiuchi Wróżka Kwiatów i Laponka – Marina Terlecka Szepczący Królowej – Marina Terlecka, Tomasz Raczkiewicz Leśna Pieśniarka, Zbójniczka i Eskimoska – Izabela Tarasiuk-Andrzejewska Zimorodek, Księżniczka i Niewinność – Maria Kielan Służka Królowej, Mot-mot i Dobroć – Risako Saki Pająk – Beata Treščec Diabły/Zbójcy – Arkadiusz Gumny, Andrea Truzzi, Oleg Stankov, Gento Yoshimoto, Koichi Kamino, Massimiliano Romano Zbójcy – Louis Raphaneu, Mateusz Sierant, Taras Szczerbań, John Svensson, Jakub Starzycki Sowa – Dobrochna Figuła/Gabriela Opielewicz Renifery – Andrzej Płatek, Louis Raphaneu Nieznajomy – Adam Niedźwiedź Ismandu – Łukasz Świrk Głos Gerdy – Jessica Musielska (Jenna Mori) Głos Kaja – Józef Biegański Łyżwiarka – Karolina Kowalczyk oraz Uczniowie Szkoły Baletowej Anny Niedźwiedź i Niepublicznej Szkoły Sztuki Tańca w Poznaniu.

Reżyseria : Laco Adamik Kierownictwo muzyczne: Maciej Figas Scenografia: Łucja Kossakowska Choreografia: Janina Niesobska Przygotowanie chóru: Henryk Wierzchoń autor plakatu: Anna Gałuszka Wykonawcy: Soliści, Chór, Balet i Orkiestra Opery Nova