french english translation24

Według tragedii "Faust" Johanna Wolfganga von Goethe. Wykonania odbywają się za zgoda wydawnictwa Alkor-Edition Kassel GmbH. Historyczny Faust ( łac. szczęśliwy) urodził się ok. 1480 r. w Wittemberdze. Studiował rzekomo magię w Krakowie. Prowadził życie wędrowca. Podawał się za astrologa, wywoływacza duchów, wróżbitę , cudotwórcę. Twierdził, że – w zamian na zapisaną krwią duszę- służy mu diabeł. O Fauście krążyły liczne niemieckie podania ludowe,był bohaterem teatrzyków kukiełkowych , komiczną figurą. Jego postać wcześnie zafascynowała pisarzy, m.in. Christophera Marlowe’a. Wreszcie Goethe ,najwybitniejszy niemiecki pisarz doby "burzy i naporu" podniósł legendę faustowską do rangi wielkiego poematu filozoficznego i arcydzieła o losach całej ludzkości. Przeniósł Fausta z jarmacznych folklorystycznych teatrzyków do wielkiej literatury . Weimarski poeta pracował nad swoim „Faustem” niemal 60 lat. Zaczął go pisać mając 25 lat, skończył jako osiemdziesięciodwuletni starzec. Przepoił dzieło własnymi przemyśleniami. W „Fauście” opowiada o swych przeżyciach młodego studenta, o szacunku do profesorów , o ucztach w piwnicy Auerbacha, o miłości do córki pastora ucieleśnionej w Małgorzacie ,o przyjaciołach-kpiarzach, których rysy zawarł w postaci Mefistofelesa. Goethe portretuje siebie. Podobnie jak Faust studiował prawo, sztukę , literaturę, nauki przyrodnicze, łączył wyobrażnię poetycką z dociekliwością badacza. Poszukiwał , próbował … Oto historia uczonego Fausta, żądnego szczęścia i poznania świata za wszelką cenę . Tragedia „Faust” stała się inspiracją dla stworzenia innych,wybitnych dzieł ;wymieńmy zaledwie niektóre: balet A.Adama (1832), opery Ch.Gounoda(1859) i A.Boita (1863), symfonie Liszta (1857) i Mahlera (1906), uwertura Wagnera (1844) , powieści Tomasza Manna.I interesująca nas kantata dramatyczna Hectora Berlioza (1803-1869), francuskiego twórcy doby Romantyzmu. Sam kompozytor tak pisał w swych pamiętnikach:"Uważam tę legendę za jedno z najlepszych dzieł , jakie stworzyłem ; publiczność do dziś dnia zdaje się podzielać to mniemanie". Pierwotnie (1829) kompozytor ,pod wrażeniem lektury "Fausta" w przekładzie Gerarda de Nerval, stworzył Osiem scen z Fausta op.1. Powrócił do nich po latach, podczas podróży koncertowej Passau-Wiedeń-Praga-Wrocław-Paryż. Francuska prapremiera poniosła klęskę . Dopiero następny rok przynosi zagraniczne wykonania legendy dramatycznej i jej rozwijającej się kariery. Ostatecznie dzieło Berlioza podbiło Francję w 1877 roku. Jak pisał kompozytor w pierwszym francuskim wydaniu partytury:"Już sam tytuł dzieła wskazuje,że nie opiera sie ono na głównej idei Fausta Goethego,ponieważ, w słynnym poemacie,Faust zostaje uratowany.Autor Potępienia Fausta wypożyczył jedynie od Goethego pewną liczbę scen,pasujących do projektu,który sobie wytyczył, scen,które zawładnęły z przemożną siłą jego talentem". Obecnie "Potępienie Fausta" wykonywane jest na estradach filharmonicznych (jako opera koncertowa), jak i scenach teatrów operowych. To czteroczęściowe, monumentalne dzieło,z rozbudowanymi partiami chóralnymi, stanowi wyzwanie reżyserskie, z którym zmierzyć się mogą tylko najwięksi wizjonerzy scen operowych. Ta efektowna legenda dramatyczna została zrealizowana po raz pierwszy w historii bydgoskiej Opery.

Premiera opery „Manru” w październiku 2006 r., przedtem w bydgoskiej operze nie granej ,była symboliczną „klamrą” zamykającą dokonania artystyczne w jej 50.letniej historii , zwieńczeniem wieloletnich starań o piękny teatr operowy dla Pomorza i Kujaw oraz podziękowaniem środowisku muzycznemu i społeczeństwu Bydgoszczy .Był to znakomity moment do przypomnienia dzieła stanowiącego uwieńczenie drogi twórczej Paderewskiego i jedynej w jego dorobku kompozytorskim opery.Muzyka pisana pod wpływem dramatów muzycznych Wagnera zawiera szczególnie imponujące partie symfoniczne orkiestry, piękne partie wokalne. Paderewski włączył do partytury także elementy folklorystyczne : tańce góralskie i motywy cygańskie. Temat libretta zaczerpnięty został z powieści J.I.Kraszewskiego "Chata za wsią".Literacki CyganTumry nosi w operze imię Manru, które-jak pisał Alfred Nossig do Ignacego Jana Paderewskiego- "jest najbardziej ponurym, cygańskim i operowym". Ignacy Jan Paderewski mówił w 1902 r. na spotkaniu z przedstawiecielami prasy w Nowym Jorku: "Wybór tematu umożliwił mi wprowadzenie dużej dozy liryzmu do libretta i pod tym względem wzorowałem się ,jak to się określa,na metodzie włoskiej.Sądzę, że nowość "Manru" polega na tym,że w odróżnieniu od zwykłej romantycznej historii,jej temat został osnuty na tle konfliktu między dwiema rasami, Słowianami i Cyganami. Temat jest zresztą na wskroś muzyczny". Autorem przekładu libretta jest Roman Kołakowski.

W końcowych latach życia Piotra Czajkowskiego,kontrastujące ze sławą,otaczającym go szacunkiem i uznaniem,było narastające przygnębienie artysty. Bez pracy twórczej życie było dla niego niemozliwe. Gdy dyrektorem stołecznych teatrów Petersburga został wykształcony i artystycznie utalentowany Iwan Wsiewołożski, bardzo przychylny kompozytorowi, kierował do niego liczne zamówienia na opery i balety. Na ostatnie osiem lat życia Czajkowskiego przypada powstanie tak wielkich dzieł jak m.in. opery Dama Pikowa, Jolanta oraz balety Śpiąca królewna i Dziadek do orzechów. Francuski przekład baśni E.T.A.Hoffmanna "Dziadek do orzechów" stał się inspiracją dla Czajkowskiego do skomponowania baletu pod tym samym tytułem do libretta Mariusa Petipy i Iwana Wsiewołożskiego. Rozpoczął pisanie baletu w 1891 r. 23 marca 1892 r. partutura była gotowa."Dziadek do orzechów" wykonany został po raz pierwszy 6 grudnia 1892 r.w Teatrze Maryjskim , w choreografii Lwa Iwanowa. "Z punktu widzenia rozwoju gatunku balet "Dziadek do orzechów" stanowi etap przejściowy między symfoniczną muzyką "Jeziora łabędziego" i "Śpiącej królewny" a marionetkowymi widowiskami baletowymi w rodzaju "Pudełka z zabawkami "Debussy'ego i "Pietruszki Strawińskiego". Arnold Alszwang PWM 1979 Pierwsze powojenne wystawienie polskie "Dziadka do orzechów" w choreografii Rajmunda Sobiesiaka odbyło się w Bydgoszczy, 10 kwietnia 1958 r. Było to ważne, wręcz historyczne, wydarzenie w historii bydgoskiego teatru muzycznego : pierwsze samodzielne,pełnospektaklowe przedstawienie baletowe Studia Operowego. Następnie na afiszu bydgoskiej Opery balet ten pojawił się w 1986r.(choreografia Przemysław Śliwa) i grany był-na scenie Teatru Polskiego-kilkanaście lat. Obecna realizacja w choreografii prawdziwej gwiazdy baletu,wybitnego tancerza i choreografa Paula Chalmera, jest imponująca.

W najbliższym otoczeniu przepływającej przez Bydgoszcz rzeki Brdy - przy starych śluzach, na słynnym moście w sercu miasta , Rusałka wiedzie subtelny dialog z dalekim księżycem. W pobliżu wody i zamieszkujących ją Wodnika i nimf , na nadbrzeżu żyją leśne driady, zaś na moście spaceruje- nieświadomy ich obecności - tłum strojnie odzianych mieszczan. Realizatorom udało się zachować urok romantycznej baśni, fantastycznej ballady, przy odwołaniu się do XIXwiecznego malarstwa i wykreowaniu nastroju letniej nocy -- mgieł unoszących się nad wodą, księżyca-cichego świadka miłości niemożliwej. To właśnie zawieszony nad mostem miesiąc jest adresatem najpiękniejszej bodaj arii w całej literaturze operowej słowiańskich kompozytorów. Reżyser, Kristina Wuss, sięgnęła po bogatą symbolikę, aby ukazać wieczność i przemijalność, nieśmiertelność i nietrwałość. Libretto Jaroslava Kvapila czerpie z kilku opowieści o syrenach, rusałkach, ze starofrancuskiego podania o Meluzynie zakochanej w rycerzu i z baśni J.Ch.Andersena "Mała syrenka". Subtelna,pięknie zinstrumentalizowana muzyka Dvořáka czyni z "Rusałki" jedną z najpopularniejszych czeskich oper.

Według tragedii "Faust" Johanna Wolfganga von Goethe. Wykonania odbywają się za zgoda wydawnictwa Alkor-Edition Kassel GmbH. Historyczny Faust ( łac. szczęśliwy) urodził się ok. 1480 r. w Wittemberdze. Studiował rzekomo magię w Krakowie. Prowadził życie wędrowca. Podawał się za astrologa, wywoływacza duchów, wróżbitę , cudotwórcę. Twierdził, że – w zamian na zapisaną krwią duszę- służy mu diabeł. O Fauście krążyły liczne niemieckie podania ludowe,był bohaterem teatrzyków kukiełkowych , komiczną figurą. Jego postać wcześnie zafascynowała pisarzy, m.in. Christophera Marlowe’a. Wreszcie Goethe ,najwybitniejszy niemiecki pisarz doby "burzy i naporu" podniósł legendę faustowską do rangi wielkiego poematu filozoficznego i arcydzieła o losach całej ludzkości. Przeniósł Fausta z jarmacznych folklorystycznych teatrzyków do wielkiej literatury . Weimarski poeta pracował nad swoim „Faustem” niemal 60 lat. Zaczął go pisać mając 25 lat, skończył jako osiemdziesięciodwuletni starzec. Przepoił dzieło własnymi przemyśleniami. W „Fauście” opowiada o swych przeżyciach młodego studenta, o szacunku do profesorów , o ucztach w piwnicy Auerbacha, o miłości do córki pastora ucieleśnionej w Małgorzacie ,o przyjaciołach-kpiarzach, których rysy zawarł w postaci Mefistofelesa. Goethe portretuje siebie. Podobnie jak Faust studiował prawo, sztukę , literaturę, nauki przyrodnicze, łączył wyobrażnię poetycką z dociekliwością badacza. Poszukiwał , próbował … Oto historia uczonego Fausta, żądnego szczęścia i poznania świata za wszelką cenę . Tragedia „Faust” stała się inspiracją dla stworzenia innych,wybitnych dzieł ;wymieńmy zaledwie niektóre: balet A.Adama (1832), opery Ch.Gounoda(1859) i A.Boita (1863), symfonie Liszta (1857) i Mahlera (1906), uwertura Wagnera (1844) , powieści Tomasza Manna.I interesująca nas kantata dramatyczna Hectora Berlioza (1803-1869), francuskiego twórcy doby Romantyzmu. Sam kompozytor tak pisał w swych pamiętnikach:"Uważam tę legendę za jedno z najlepszych dzieł , jakie stworzyłem ; publiczność do dziś dnia zdaje się podzielać to mniemanie". Pierwotnie (1829) kompozytor ,pod wrażeniem lektury "Fausta" w przekładzie Gerarda de Nerval, stworzył Osiem scen z Fausta op.1. Powrócił do nich po latach, podczas podróży koncertowej Passau-Wiedeń-Praga-Wrocław-Paryż. Francuska prapremiera poniosła klęskę . Dopiero następny rok przynosi zagraniczne wykonania legendy dramatycznej i jej rozwijającej się kariery. Ostatecznie dzieło Berlioza podbiło Francję w 1877 roku. Jak pisał kompozytor w pierwszym francuskim wydaniu partytury:"Już sam tytuł dzieła wskazuje,że nie opiera sie ono na głównej idei Fausta Goethego,ponieważ, w słynnym poemacie,Faust zostaje uratowany.Autor Potępienia Fausta wypożyczył jedynie od Goethego pewną liczbę scen,pasujących do projektu,który sobie wytyczył, scen,które zawładnęły z przemożną siłą jego talentem". Obecnie "Potępienie Fausta" wykonywane jest na estradach filharmonicznych (jako opera koncertowa), jak i scenach teatrów operowych. To czteroczęściowe, monumentalne dzieło,z rozbudowanymi partiami chóralnymi, stanowi wyzwanie reżyserskie, z którym zmierzyć się mogą tylko najwięksi wizjonerzy scen operowych. Ta efektowna legenda dramatyczna została zrealizowana po raz pierwszy w historii bydgoskiej Opery.